به نام خداوند خوبیها

اگر حیا شاکله انسان باشد، تربیت انسان باحیا نیز فرآیندی تدریجی و طولانی مدت است. انسان با حیا باید در موقعیت‌های گوناگون حسن و قبح اعمال را بشناسد و نفسش از عمل قبیح کراهت داشته باشد بیشتر انسان‌ها حداقلی از حیا را دارند ، اما کسب آن مقدار از حیا که وجهی از وجوه تقوا و مایه سعادت آدمی است، به مراقبت افکار، نیت‌ها و اعمال در طول زندگی نیاز دارد تا وقتی انسان در مرحله کودکی است، زمینه‌ سازی برای باحیا‌ بودن او بر عهده خانواده است...

بسم رب الشهدا

عازم شده بود. با تمام وجودش. ساکن اما در تلاطم. با نگاهش وضو می‌گرفت و با سکوتش نماز می‌خواند. دلش را زده بود به دریای آمدن و آمده بود. اینجا. مشهد. حرم. صف. نماز.
صدای تپش‌های قلبش پر از زمزمه و نجوا بود. نگاهش را می‌برد تا اوج زیارت. چشم‌هایش را با نوازش فواره‌ها غسل داده بود و حالا نوبت داغیِ اشک بود که جاری شود بر جان گونه‌اش. داشت سخن می‌گفت. داشت به چشم‌ها می‌گفت که آمدن پا نمی‌خواهد. آری داشت به چشم‌ها می‌گفت که با دل آمده‌ام. دست‌هایی که یارای بلند شدن به آسمان نداشت، با سکوت چشم‌ها هم‌عروج آسمان شده بود. رکعت‌های نماز شکسته‌اش می‌رسید تا بلندای مناره‌ها. گویی فقط خدا می‌توانست قنوت دست‌های خالی‌اش را پر کند. نوای اذان را که می‌شنید، تمام الله‌اکبرهای عالم انگار به حجم کوچک گوشش جاری می‌شد. دلش پر می‌کشید تا صدای پر کبوتران که رد بالشان تمام آسمان را سهم خود کرده بود. فواره‌ به زلالی اشکش غبطه می‌خورد و نسیم به نوازش حجم نفس‌هایش التماس دعا می‌گفت. تمام احساسش بهم گره خورده بود انگار. سکوت بود و شنیدن‌ها. شب بود. حرم بود و زمزمه.

به نام خدا

داغی به دل اهل ولا نگذارید
بر روی غرور شیعه پا نگذارید
ما خشم کنیم سفره تان برچیده است
هی سر به سر غیرت ما نگذارید.

به نام خداوند زیباییها

ﻣﺮﺩﻭﻧﮕﯽ ﺑﻪ ﺳﻦ ﻭ ﻋﺮﺑﺪﻩ ﮐﺸﯽ ﻧﯿﺴﺖ ...

ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ ﯾﻨﻔﺮ ﺍﺭﺍﻣﺶ ﺑﺪﯼ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺮﺩﯼ

به نام خداوند عالم محشر

:::...شما نگران ما نباشید ...:::

:::...یه وقت غصه نخوریدا ...:::

:::...ما هم خدایی داریم ...:::